Zij wandelde letterlijk de wereld rond

In 1962 vroeg haar zoontje of hij mocht meelopen met de avondvierdaagse in Groningen. “Dat leek me wel wat”, zegt Dea Swaving. “Ik liep natuurlijk mee en vond het erg leuk. Eigenlijk ben ik er daarna nooit meer mee opgehouden.” Ze heeft er zelf geen verklaring voor, maar het wandelen maakte haar gelukkig. Die avondvierdaagse was het begin van veertig jaar wandelen tijdens nationale en internationale wandelevenementen, waaronder natuurlijk de Vierdaagse van Nijmegen, waar ze sinds 1978 dertig keer (!) aan heeft meegedaan (en de finish haalde).

Volhouder 

In de jaren 60 deed mevrouw Swaving met groepen kinderen mee aan verschillende wandeltochten in onze regio. “Kinderen vonden het leuk om mee te doen, maar ze vonden mij wel een beetje streng”, zegt ze met een glimlach. “Dat klopt, want ik hou niet van half werk. Als je wilt meedoen moet je je best doen en niet te veel zeuren. Misschien was ik soms wel wat té streng.” Toen het niet meer lukte om genoeg kinderen enthousiast te maken ging Dea Swaving individueel of met vriendinnen wandelen. Ook haar zoon en dochter wandelden geregeld mee, maar zij hielden het niet zo lang vol als hun moeder. Jaar na jaar, zomer en winter, deed die mee aan tochten en nam de ene na de andere medaille mee naar huis.

Internationaal

In 2003 overleed haar man, die zelf niet wandelde, maar wel een trouwe supporter van zijn vrouw was. In 2008 ging mevrouw Swaving een nieuwe uitdaging aan: met een wandelvriend uit Gasselte reisde ze helemaal naar China om daar een wandeltocht te lopen, die deels over de Chinese muur ging (‘nogal smal en ik liep er nogal wiebelig’). Dat was het begin van talloze tochten in het buitenland: Zwitserland, Denemarken, Noorwegen, Zweden, Oostenrijk, België, Frankrijk, Tsjechië, Ierland, Duitsland, Luxemburg. Al wandelend zag ze veel van de wereld: “Dat is het leuke aan wandelen. Je ontmoet aardige mensen en je ziet veel van de omgeving.”

Eind aan de droom 

Zoals zo vaak waren het gezondheidsproblemen die een einde maakten aan de droom. In 2012 liep ze haar laatste Vierdaagse van Nijmegen. Kort daarop begonnen problemen met haar hart en heup. Of die het gevolg waren van haar inspanningen? “Ik denk het niet, maar ik durf toch ook niet met zekerheid te zeggen dat wandelen alleen maar goed is voor het lichaam.” Het verdriet was groot toen haar wandelvriend Roelof, met wie ze intussen een relatie had, in 2019 tijdens een wandeltocht in Zuidlaren in elkaar zakte en overleed.

Herinneringen

Medailles aan de muur en haar fotoboeken vormen de tastbare herinneringen aan haar passie. Mevrouw Swaving wandelde letterlijk de wereld rond (meer dan 40.000 kilometer) en rust nu uit. Als vrijwilliger was ze actief bij ZINN en nu helpt ze nog bij de kerkdiensten in De Dilgt. Wandelingetjes in de buurt kan ze nog wel maken, maar verder doet ze het met haar mooie herinneringen. En die zijn ook veel waard.